του Αργύρη Μητσογιάννη
Στη διάρκεια του ιστορικού χρόνου εκτός από τις μεταβολές οι οποίες συμβαίνουν στη διάρκεια των αιώνων υπάρχουν και παράμετροι οι οποίες διαμορφώνονται και αποτελούν από ένα σημείο και έπειτα σταθερές στην ιστορία εθνών και κρατών. Μία από αυτές είναι η αντιπαράθεση της Τουρκίας με τον Ελληνισμό, μία κατάσταση η οποία αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση και κίνδυνο για το ελληνικό έθνος τα τελευταία 1000 χρόνια από την εποχή του Ύστερου Βυζαντίου ως τις μέρες μας όπου η προκλητικότητα και ο επεκτατισμός της γειτονικής χώρας έχει φτάσει σε επίπεδα παράκρουσης.
Η ήττα στη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μ.Χ. με την επακολουθείσα κατάληψη της Μικράς Ασίας υπήρξε καταλυτική όχι μόνο για την απώλεια εδαφών τα οποία αποτελούσαν για αιώνες τον πυρήνα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά ακόμα περισσότερο για το γεγονός ότι με τους μαζικούς εξισλαμισμούς και κατ’επέκτασιν εκτουρκισμούς οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν τους επόμενους αιώνες ένα μεγάλο μέρος ελληνικών πληθυσμών αφομοιώθηκε από τα εξισλαμισμένα τουρανικά φύλα, δημιουργώντας τον πληθυσμιακό πυρήνα του μετέπειτα τουρκικού έθνους το οποίο αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ελληνικής καταγωγής πληθυσμούς.
Η μακραίωνη περίοδος της τουρκοκρατίας από την εποχή της Άλωσης (η οποία για πολλές περιοχές ξεκίνησε πριν το 1453 μΧ.) αποτελεί την οδυνηρότερη περίοδο στην ιστορία του ελληνικού έθνους, το οποίο υπέφερε και καταρακώθηκε από τον βαρύτατο τουρκικό ζυγό. Παρά τις δυσκολίες και τις κακουχίες ωστόσο όποτε έβρισκε την ευκαιρία ξεσηκωνόταν ενάντια στον τουρκικό ζυγό πραγματοποιώντας δεκάδες μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης επαναστατικά κινήματα με αποκορύφωμα την Εθνεγερσία του ’21. Το νεώτερο ελληνικό κράτος που ιδρύθηκε στο νότιο τμήμα του ελλαδικού χώρου αποτέλεσε παρά τις όποιες εγγενείς αδυναμίες του τον φορέα του οράματος της Μεγάλης Ιδέας, της εθνικής ολοκλήρωσης του Ελληνισμού μέσω της απελευθέρωσης και της ενσωμάτωσης όλων των αλύτρωτων ελληνικών εδαφών. Με τα αδιάκοπα επαναστατικά κινήματα στις αλύτρωτες περιοχές, την εποποιΐα των Βαλκανικών Πολέμων και τον διπλασιασμό της Ελλάδας με την απελευθέρωση αλύτρωτων περιοχών, το όραμα και ο εθνικός πόθος της Μεγάλης Ιδέας έμεινε δυστυχώς ημιτελής ύστερα από τη τραγωδία της Μικρασιατικής Κατστροφής και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής. Η ήττα αυτή ανέκοψε την δυναμική η οποία υπήρχε από το εθνικοαπελευθερωτικό όραμα. Ύστερα απο λίγες δεκαετίες ύφεσης ο τουρκικός επεκτατισμός υπό το σημερινό τουρκικό κράτος επανήλθε δριμύτερος τις τελευταίες δεκαετίες γινόμενος ολοένα και πιο έντονος. Τα Σεπτεμβριανά του ’55 τα ακολούθησε η εισβολή και κατοχή της Κύπρου το ’74, οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο οι οποίες έγιναν ακόμα πιο έντονες μετά την κρίση των Ιμίων το ’96 για φθάσουμε στην αποθράσυνση της σημερινής ερντογανικής-νεοοθωμανικής Τουρκίας, οι προκλήσεις της οποίας δεν έχουν όριο και η αντιμετώπιση της οποίας αποτελεί κυριολεκτικά ζήτημα του σύγχρονου ελληνισμού. Μία τουρκική πολιτική η οποία έχει αποθρασυνθεί βέβαια και από την κατευναστική πολιτική του σημερινού ελληνικού κράτους το οποίο αδυνατεί να υλοποιήσει μία αποτελεσματική αποτρεπτική στρατηγική έναντι της Τουρκίας. Θα πρέπει να καταστεί αντιληπτό από τον κάθε Έλληνα και την κάθε Ελληνίδα ότι η αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας έναντι του Ελληνισμού (δομικό χαρακτηριστικό του τουρκικού έθνους από την αρχή της ύπαρξής του) αποτελεί ζήτημα ύπαρξης για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού.
