του Παναγιώτη Κωστόπουλου*
Πρόσφατα, φίλος μου έμπορος με ευαισθησίες στα εθνικά θέματα, μου έλεγε με προβληματισμό ότι μια εισαγωγή σε κάποια προϊόντα που ήθελε να κάνει, από την Κίνα θα του κόστιζε 8.000€, ενώ τα ίδια ακριβώς προϊόντα τα βρήκε στην Τουρκία με 5.500€, δηλαδή περίπου 30% φθηνότερα από την Κίνα! Αυτό γίνεται γιατί το τουρκικό κράτος επιδοτεί τις εξαγωγές, γνωρίζοντας ότι δεν έχει άμεσο οικονομικό όφελος, με τόσο χαμηλές τιμές, αλλά με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετεί σχέδια της εξωτερικής του πολιτικής.
Σε συνέχεια του προηγούμενου, σε εμπορικό κέντρο της γειτονιάς μου, άνοιξε πέρυσι τουρκικό κατάστημα το οποίο πουλάει ενδύματα σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Επειδή ο Έλληνας δεν έχει εθνική αγοραστική συνείδηση, οι συμπατριώτες μας σχηματίζουν ουρές για να ψωνίσουν. Ένα ακόμα μοιραίο χτύπημα στα μικρά εμπορικά καταστήματα που αφού δέχονται απανωτά χαστούκια κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Για να μην αναφερθούμε στις μικρές βιοτεχνίες οι οποίες έφτιαχναν ελληνικά ρούχα, που απλά τους κάνουμε το μνημόσυνο.
Επίσης είναι περιττή οποιαδήποτε σύγκριση στην αμυντική βιομηχανία της κάθε χώρας, όπου η Τουρκία καλύπτει μόνη της όλο και μεγαλύτερο μέρος των εξοπλισμών της. Στην Ελλάδα, η αμυντική βιομηχανία φθίνει διαρκώς και πρόσφατα έμαθα ότι εγκρίθηκε κρατικό κονδύλι 16.000€, για να αγοραστούν τακάκια για τα Mirage που ήταν παραγκωνισμένα λόγω αυτής της έλλειψης!
Αποτελεί θλιβερή διαπίστωση ότι η Τουρκία έχει καταφέρει να είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, με δεδομένο ότι κυριαρχεί σε ένα μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, ενώ είναι πασιφανές ότι στοχεύει να γίνει παγκόσμια δύναμη, κάτι που με τον τσαμπουκά της, το ολοκληρωτικό καθεστώς της και την οικονομική της ανάπτυξη, είναι πολύ κοντά στο να το πετύχει.
Με τη στάση της το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία φαίνεται σταδιακά πως περνάει από τη λογική του νέο-οθωμανισμού, στη λογική της γαλάζιας πατρίδας. Η γείτονα χώρα, έχει στόχους και όραμα για την εξωτερική της πολιτική, τα οποία ο λαός ακολουθεί συντεταγμένα σε μεγάλο βαθμό, κάτι που όπως είδαμε πριν λίγους μήνες επιβεβαιώθηκε από τον στρατιωτικό χαιρετισμό που υιοθέτησαν διάσημοι Τούρκοι και απλός λαός, ως ένδειξη στήριξης της επιθετικότητας του τουρκικού κράτους (συγκεκριμένα στη Συρία που βομβάρδιζαν ακόμα και αμάχους). Αντίθετα, στη χώρα μας, ο γυναικείος πληθυσμός συνεχίζει να καθηλώνεται στις τηλεοράσεις παρακολουθώντας τα τουρκικά σίριαλ σε μια ξεκάθαρη πλέον επιχείρηση εξοικείωσης με τον τουρκικό τρόπο ζωής και ο ανδρικός πληθυσμός συνεχίζει να «προσκυνά σώβρακα και φανέλες» και να ψάχνει αφορμές για εμφύλιες διαμάχες.
*Ιδιωτικός Υπάλληλος
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”, στις 30/01/2020
