Όλες οι πολιτικές αναλύσεις του πρόσφατου ανασχηματισμού κατατείνουν στη διαπίστωση ότι η κύρια επιδίωξη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η προετοιμασία της κυβέρνησης για τη διεξαγωγή εκλογών εντός του 2021, ιδίως το διάστημα μετά το Πάσχα και έως το φθινόπωρο. Παρότι η διεξαγωγή των πρόωρων εκλογών εξαρτάται από την επιβολή των εμβολιασμών στους πολίτες, είναι σαφές ότι το Μαξίμου εκτιμά ότι η φθορά της κυβέρνησης καθιστά σταδιακά αναγκαία την απενεργοποίηση της «νάρκης» της απλής αναλογικής που ο ΣΥΡΙΖΑ κληροδότησε στη ΝΔ, μια διαδικασία που προϋποθέτει διπλή προσφυγή στις κάλπες και άρα μια εκλογική μάχη 60 ημερών.
Η προοπτική διπλών εκλογών εντός του 2021 θέτει προ των ευθυνών του το σύνολο του εθνοκεντρικού χώρου όλων των αποχρώσεων, καθώς ήδη διαφαίνεται ότι η διαρκής και μονομερής μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας προς το κέντρο, για να μην πούμε προς την κεντροαριστερά, καθώς και η ανάδειξη, ως κυρίαρχα στην πολιτική ατζέντα, σειρά ζητημάτων που θεωρούνται προνομιακά για αυτόν τον χώρο όπως οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες, η διαχείριση του μεταναστευτικού, η επίθεση της κυβέρνησης στην Εκκλησία, η στοχοποίηση εκ μέρους των συστημικών ΜΜΕ των αμφισβητιών της διαχείρισης του κορονοϊού κ.α. διαμορφώνει ένα πολυποίκιλο πολιτικό σώμα σχεδόν 15% του εκλογικού σώματος, που τέμνει το σύνολο του πολιτικού φάσματος, με κέντρο βάρους βέβαια στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Στα προηγούμενα ζητήματα οφείλουμε να προσθέσουμε την απίστευτη οικονομική κρίση που μαστίζει ιδίως τα μεσαία και τα χαμηλότερα στρώματα μισθωτών και επαγγελματιών (αυτοί που απαξιωτικά ο συστημικός εσμός αποκαλεί “νοικοκυραίους”) υπό την απειλή κυβερνητικών πολιτικών όπως ο Πτωχευτικός Κώδικας, το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων σε κερδοσκοπικά funds και οι αλλαγές στο εργασιακό δίκαιο.
Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό πολιτικό λοιπόν κλίμα είναι κρίσιμο να διαγνώσουμε τις διεργασίες που υπάρχουν για τη διαμόρφωση εκλογικών συνεργασιών που θα επιδιώξουν να εκφράσουν το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι το σύνολο, αυτού του λεγόμενου αντισυστημικού ή εθνοκεντρικού χώρου. Ξεκινώντας από την αριστερή πτέρυγα αυτού του πολυποίκιλου χώρου, βλέπουμε διεργασίες με επίκεντρο δύο κόμματα που συνεργάστηκαν στις τελευταίες εκλογές, το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη και το ΑΚΚΕΛ του Βάκη Τσομπανίδη, τα οποία μοιάζουν να διαχωρίζουν τους δρόμους τους επιδιώκοντας να βρουν νέους εταίρους με επιδίωξη μια καλύτερη καταγραφή από εκείνη του 2019 (0,50%) δίχως να αποκλείεται το ενδεχόμενο να ξανακαταλήξουν σε κοινή κάθοδο στις εκλογές. Την ίδια στιγμή ανοικτό παραμένει το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ένωσης Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη και φυσικά παραμένει άγνωστη η συμπεριφορά πάλαι ποτέ ψηφοφόρων του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ακολούθησαν έως και το 2019 τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ενδεχομένως πλέον να αναζητήσουν νέα πολιτική στέγη.
Οι σημαντικότερες όμως διεργασίες παρατηρούνται στα δεξιά του χώρου αυτού, όπου δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει συμμετοχή, λόγω των πρόσφατων καταδικαστικών αποφάσεων, στις εκλογές των κομμάτων της Χρυσής Αυγής και των Ελλήνων για την Πατρίδα του Ηλία Κασιδιάρη (που καταγράφει σημαντικές επιδόσεις αυθόρμητων απαντήσεων στις δημοσκοπήσεις ανω του 1%) ενώ πιθανολογείται μια συνεργασία Ε.ΛΑ.ΣΥΝ. του Γιάννη Λαγού και Εθνικού Μετώπου του Μάνου Κώνστα που επιθυμεί να εκμεταλλευτεί μια σημαντική εκλογική βάση του 3-5% στην άκρα δεξιά.
Σε ένα κοινό με πιο νεοσυντηρητικά χαρακτηριστικά, «σκληρές» θέσεις σε ζητήματα νόμου και τάξης παράλληλα με νεοφιλελεύθερη οικονομική πρόταση, επιδιώκει να απευθυνθεί η εκλογική συνεργασία Θάνου Τζήμερου και Φαήλου Κρανιδιώτη, μια συνεργασία που εμφανίζεται εξαιρετικά ετερόκλητη δεδομένων των τεράστιων ιδεολογικών διαφορών των δύο εταίρων. Σε μια προσπάθεια «τετραγωνισμού του κύκλου», οι δύο περσόνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας που μοιάζει να πέρασε από την προκρούστεια κλίνη καθώς απουσιάζουν σημαντικά ζητήματα της επικαιρότητας και αναδεικνύεται ως μείζον θέμα η στοχοποίηση του ΚΚΕ (το οποίο «φωτογραφίζεται» σε τρία από τα δέκα σημεία της συμφωνίας). Αυτή η συμμαχία περισσότερο μοιάζει να επιδιώκει να αποσπάσει ψηφοφόρους από τη λεγόμενη «δεξιά πτέρυγα» της Νέας Δημοκρατίας, προνομιακό κοινό έως τώρα των κ.κ. Μάκη Βορίδη, Άδωνι Γεωργιάδη, Κωνσταντίνου Μπογδάνου κ.α.
Κυρίαρχη στο χώρο της λαϊκής δεξιάς εμφανίζεται η Ελληνική Λύση, που εμφανίζει σημαντικά δημοσκοπικά κέρδη χάρη στην αναγνωρισιμότητα που εξασφαλίζει η τηλεοπτική παρουσία του επικεφαλής της σε σειρά περιφερειακών καναλιών μέσω εκπομπών telemarketing, μια ενίσχυση που ενδεχομένως να απειληθεί από την απουσία οργανωτικής και κομματικής δομής καθώς ο Βελόπουλος έχει επιλέξει να διοικεί απολύτως προσωποκεντρικά το κόμμα του.
Τέλος, η Πατριωτική Δημοκρατική Ένωση, η εκλογική συνεργασία της Ελεύθερης Πατρίδας (που συμμετέχοντας πρώτη φορά στις ευρωεκλογές του 2019 απέσπασε το 0,73%) με τον Πατριωτικό Σύνδεσμο του Γιάννη Μαλταμπέ (επί 8ετία επάρχου Άνδρου) και τη Δημοκρατική Αναγέννηση (που ίδρυσε ο Στέλιος Παπαθεμελής και σήμερα στελεχώνουν μια νέα γενιά πολιτικών στελεχών του χώρου), επιδιώκει να εκφράσει ένα εθνοκεντρικό, ευρωσκεπτικιστικό και κοινωνιοκεντρικό πολιτικό λόγο απευθυνόμενη στο σύνολο των εθνικά σκεπτόμενων πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι ο πολιτικός χάρτης της χώρας την επόμενη μέρα των διπλών εκλογών του 2021 δύναται να είναι πολύ διαφορετικός, ιδίως λόγω της πιθανότητας της εισόδου πέραν του ενός εκ των παραπάνω πολιτικών σχηματισμών, μια εξέλιξη που από μόνη της μπορεί να τινάξει στον αέρα όλους τους σχεδιασμούς του πολιτικού κατεστημένου της χώρας αλλά και των εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδος. Κλειδί για αυτήν την εξέλιξη η μαζική συμμετοχή των εθνικά σκεπτόμενων πολιτών που απορρίπτουν συνολικά τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα.
