του Παναγιώτη Κωστόπουλου*
«Για να υπάρξει γάμος πρέπει να το θέλουν και οι δυο πλευρές. Για να υπάρξει διαζύγιο, αρκεί να το θελήσει η μια». Έτσι ξεκίνησα την απάντηση που έδωσα σε κάποιον καθηγητή ιστορικό, που υποστήριζε ότι τα σχολικά βιβλία ιστορίας πρέπει να ξαναγραφτούν και να γίνουν πιο φιλικά προς την Τουρκία, διαγράφοντας αναφορές που εξάπτουν τα μίση. Μάλιστα, μου έφερε ως παράδειγμα τη Γαλλία και τη Γερμανία, οι οποίες μετά από χρόνια έχθρα, κατάφεραν να γράψουν κοινό βιβλίο ιστορίας. Επιπλέον, ισχυρίστηκε ότι ο τουρκικός λαός δεν φταίει γι’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά η ηγεσία του. Αφού του εξήγησα για ποιον λόγο δεν μπορεί να συγκριθεί η περίπτωση της Γαλλίας και της Γερμανίας με την πατρίδα μας και την Τουρκία, συνέχισα με τα παρακάτω:
Ο Ερντογάν εδώ και χρόνια λειτουργεί ως ο τραμπούκος της περιοχής. Το ζήτημα όμως είναι ότι μπορεί να έχει πάει ένα βήμα παραπέρα την επιθετικότητα της Τουρκίας, αλλά δεν αποτελεί εξαίρεση. Η πολιτική και οι πολιτικοί της Τουρκίας έχουν συνηθίσει το λαό τους σε μια υπεροπτική συμπεριφορά, καθώς όταν απειλούν, μιλούν μειωτικά, επιτίθονται και δεν αντιδρά κανείς, δείχνουν μια αίσθηση υπεροχής απέναντι στις άλλες χώρες, ακόμα και σε υπερδυνάμεις. Μάλιστα, κρατούν για τον εαυτό τους τον ρόλο της υπερδύναμης και της χώρας-προστάτη για τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής.
Ο λαός της Τουρκίας, στο μεγαλύτερο μέρος του, στηρίζει την πολιτική της. Η αντίδραση αυτή φαίνεται λογική για μια κοινωνία με χαμηλό επίπεδο πολιτικής συμμετοχής που ζει κάτω από ένα αυταρχικό, φασιστικό, καθεστώς και λειτουργεί ως όχλος. Ο τουρκικός λαός τόσα χρόνια είναι μαθημένος στις γενοκτονίες που έχουν κάνει οι πρόγονοί του, αλλά και στις συχνές παρεμβάσεις του στρατού που γίνονται σχεδόν ανελλιπώς.
Γι’ αυτό προσωπικά, δεν με ξένισε το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές της Τουρκίας χαιρετούν στρατιωτικά στα γήπεδα της Ευρώπης για να στηρίξουν την εισβολή στη Συρία (με την ΟΥΕΦΑ να σφυρίζει αδιάφορα), κάτι που ακολουθούν και οι φίλαθλοί της, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι σύσσωμοι στηρίζουν την επιθετική πολιτικής της. Μήπως όμως έκαναν κάτι διαφορετικό το 1922, το 1955 στα Σεπτεμβριανά, το 1974 ή με τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού;
Αν δεν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, πρέπει να προετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα, αφού η μοίρα μας έλαχε να έχουμε αυτούς για γείτονες. Επιπλέον, ας κάνουμε κάποιες μικρές κινήσεις για να περάσουμε ένα μήνυμα.
Εμπάργκο στα τουρκικά μαγαζιά, στα τουρκικά προϊόντα (με 869 ξεκινά ο κωδικός στο barcode), στα τουρκικά σίριαλ και κανένας Έλληνας τουρίστας στην Τουρκία.
* το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία
