Το πρόσφατο άρθρο της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κατερίνας (έτσι αναφέρεται το μικρό της όνομα στον επίσημο ιστότοπο της Προεδρίας) Σακελλαροπούλου είναι ένα σημαντικό άρθρο με … μέλλον, καθώς επανερμηνεύει και αναθεμελιώνει το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Πραγματικά, στο άρθρο της με τίτλο «Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα», στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (02.01.2021), η σημερινή κάτοχος της θέσης του ανωτάτου άρχοντος της χώρας και μέχρι πρότινος ανώτατη δικαστικός διατυπώνει, εμμέσως πλην σαφώς, ερμηνεία για το θεμέλιο του πολιτεύματος της Ελλάδας. Κι όλα αυτά καλωσορίζοντας το σημαδιακό 2021, κατά το οποίο θα εορτάσουμε την διακοσιετηρίδα της Ελληνικής Επαναστάσεως…
Προτεραιότητες, λοιπόν, σύμφωνα με το άρθρο, δεν είναι, πλέον, η εθνική ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της Xώρας, στο όνομα των οποίων ορκίστηκε, βάσει του άρθρου 33 Σ παρ.2 η κ. Σακελλαροπούλου αλλά η προσαρμογή στην ομιχλώδη και ακαθόριστη έννοια της «παγκοσμιοποίησης», το περιεχόμενο της οποίας δεν προσδιορίζει κανένα εθνικό ούτε διεθνές νομικό κείμενο. Μάλιστα, η αντίδραση σε αυτή θεωρείται εξ ορισμού «ευρωσκεπτικισμός» ενώ η έννοια της εθνικής κυριαρχίας σκιαγραφείται ειρωνικά με όρους όπως «εθνοκεντρικός προστατευτισμός» και «δήθεν εθνική ασφάλεια».
Μολονότι στο άρθρο «φωτογραφίζονται» οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας, όπως π.χ. οι περιορισμοί ελευθεριών από την κυβέρνηση Ορμπάν στην Ουγγαρία, με πρόσχημα τον κορωνοϊό, η ευαισθησία αυτή αποδεικνύεται στην ουσία της προσχηματική. Αν και διακηρύσσει πανηγυρικά η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι «δημοκρατία χωρίς κράτος δικαίου δεν νοείται», καθ’ ότι «η Ευρώπη είναι πάνω από όλα μια Ένωση δικαίου», ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα φαίνεται να αποτελούν, πλέον, στην ανάλυσή της, υπέρτατη προτεραιότητα, καθώς αυτά «στην εξαιρετική συνθήκη της πανδημίας, τελούν σε καθεστώς διακινδύνευσης και χάνουν την αυταξία τους». «Αυτονόητη, νομικά και ηθικά» είναι, πλέον, σύμφωνα με την κ. Σακελλαροπούλου, η «προτεραιότητα στην προστασία της υγείας και της ζωής μας», στο όνομα της οποίας συγχωρούνται «επώδυνοι πλην αναγκαίοι» συμβιβασμοί και σταθμίσεις. Ήδη, πάντως, υποψιαζόμαστε ότι μία τέτοια απόφανση συγχωρεί και την ουσιαστική υποχρεωτικότητα του εμβολίου και άρα την απουσία προστασίας από τις αρνητικές διακρίσεις που μπορεί να επιβάλουν ιδιωτικοί αλλά και δημόσιοι φορείς σε όσους επιλέξουν να μην εμβολιαστούν.
Οι περιορισμοί, εξάλλου, που επέφερε η πανδημία στις ατομικές μας ελευθερίες είναι, φανταζόμαστε, ανεκτοί, αν βαφτιστούν «προσωρινοί και έκτακτοι», ακόμη κι αν η αναστολή τους είναι διαρκώς ανανεούμενη. Κάποια από τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά μας δεν έχουν καταργηθεί τυπικώς, απλώς νοσηλεύονται κι αυτά σε μία συνταγματική …ΜΕΘ-Covid!
Ποιος ορίζει, όμως, πόσο «επώδυνοι πλην αναγκαίοι» μπορεί να είναι τέτοιοι συμβιβασμοί; Ποιος μπορεί να ορίσει πότε παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας στις περιπτώσεις αυτές; Η ίδια η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρώην ανώτατη δικαστικός αναγνωρίζει πως «τα όρια ανάμεσα στη διαφύλαξη του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος και στην αναίρεση των δικαιωμάτων μας είναι κάποιες φορές λεπτά». Και, επίσης, είναι γνωστό – θα προσθέταμε εμείς – πως συχνά τα όρια ανάμεσα στη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία συγχέονται, δυστυχώς, στη χώρα μας. Και η ασάφεια αλλά, κυρίως, η ανασφάλειά μας γίνεται μεγαλύτερη όταν στο ιδιότυπο αυτό «άρθρο – διάγγελμα» της κ. Σακελλαροπούλου (και πρώην προέδρου του ΣτΕ, υπενθυμίζουμε…) επικροτείται η κυβερνητική πολιτική κατά τη συγκυρία της πανδημίας.
Στην ίδια «μετα-δημοκρατική» λογική, εξάλλου, εντάσσεται και η απόφανση πως έχουμε «λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας» όταν «η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας». Στην ουσία, όμως, οι αναφορές στο προσφυγικό/μεταναστευτικό αποτελούν μόνο ένα πρόσχημα για μετατροπή της παγκοσμιοποίησης σε συνταγματικό «θεμέλιο», με ένα «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι των «κακών εθνοκεντρικών». Αν και, υποτίθεται πως στόχος αυτής της αντίληψης είναι η προστασία των μειοψηφιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει από την «τυραννία της πλειοψηφίας», είδαμε ότι ακόμη και αυτή η προτεραιότητα σχετικοποιείται.
Συμπερασματικά, αμφίβολο είναι αν, βάσει της λογικής της κ. Σακελλαροπούλου, η λαϊκή κυριαρχία παραμένει απόλυτο θεμέλιο του πολιτεύματος (αρ. 1 Σ παρ. 2) και αν συνεχίζουν να αποτελούν αυταξία ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου (αρ. 2 Σ παρ. 1). Αντίθετα, νέες προτεραιότητες, σύμφωνα με την αντίληψη που απηχεί το άρθρο της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι η «παγκοσμιοποίηση» και η προστασία της υγείας και της ζωής σε ένα «φιλελεύθερο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης» και εξαιρετικής συνθήκης με ακαθόριστες δικλείδες ασφαλείας για τον πολίτη και τα δικαιώματά του…
Τέλος, το γεγονός ότι η επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας δημοσιεύει ένα άρθρο που αποτελεί οιονεί «συνταγματική διακήρυξη» σε μία από τις πιο διακεκριμένες αντιπολιτευόμενες εφημερίδες της χώρας, λίγες αμφιβολίες μάς αφήνει για το ότι στο περιεχόμενο και το πνεύμα του υπάρχει διακομματική συναίνεση από το μεγαλύτερο, τουλάχιστον, μέρος του πολιτικού μας συστήματος. Να, λοιπόν, που μπορούμε να έχουμε ένα νέο Σύνταγμα χωρίς να αλλάξουμε το παλιό – αρκούν 600 λέξεις κι ένα …κλικ για να το στείλουμε ηλεκτρονικά προς δημοσίευση σε εφημερίδα της αντιπολίτευσης!!!
