του Παναγιώτη Κωστόπουλου*
Υπάρχουν κάποιοι λαοί στο διάβα της Ιστορίας, που έχουν πληρώσει ακριβά το τίμημα της ελευθερίας τους. Ένας από αυτούς τους λαούς είναι οι Έλληνες. Οι μνήμες μας στάζουν αίμα. Η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τα κόκαλα των ηρώων και των μαρτύρων μας. Στα χώματά μας φυτρώνουν διαρκώς σταυροί. Αυτές οι μνήμες μας όμως, είναι οι εφιάλτες κάποιων άλλων. Αυτών που προσπαθούν να αποδημήσουν οτιδήποτε εθνικό. Αυτών που η ιδεολογία τους είναι ο μηδενισμός. Αυτών που δεν γιορτάζουν σήμερα σαν εμάς…
Εμάς, που ανατριχιάζουμε ακόμα στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου, δακρύζουμε στην θέα της ελληνικής σημαίας και τιμούμε τους αιώνιους νεκρούς μας…
Εμάς, που είδαμε μια στρατιωτική ευφυΐα να προφέρει μια τόσο μικρή λέξη που λίγοι έχουν το θάρρος να προφέρουν και τον λαό να υλοποιεί την άρνηση ξεφτιλίζοντας τους πολλαπλάσιους, υπερόπτες Ιταλούς…
Εμάς, που είδαμε την γερμανική πολεμική μηχανή να αποδίδει τιμές στους υπερασπιστές των οχυρών που προτιμούσαν να πέσουν από το να τα παραδώσουν και να μαθαίνουν στους ήρωες να πολεμούν σαν Έλληνες…
Εμάς, που είδαμε τους ανυπότακτους Έλληνες σε βουνά και πόλεις, να μην αντέχουν την γερμανική μπότα και να θυσιάζονται για την ελευθερία…
Εμάς, που σε κάθε εθνική εορτή παρελαύναμε περήφανα στον Έβρο, στα νησιά και σε κάθε ακριτική περιοχή που υπηρετήσαμε…
Εμάς, που πιστεύουμε στην Παναγιά μας και στα θαύματα που έκανε στο μέτωπο εμψυχώνοντας τους Έλληνες φαντάρους…
Εμάς, που μισούμε τον πόλεμο, αλλά το χρέος της υπεράσπισης της πατρίδας βαραίνει τους ώμους μας, γνωρίζοντας πως η ζωή που ζούμε είναι προσωρινή και πως «αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα θεία είν’ η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει»!
Εμείς που δεν ντρεπόμαστε να προφέρουμε την λέξη «έθνος» και να αγωνιζόμαστε για την διατήρησή του…
Εμάς, που βλέπουμε τους Έλληνες που σκοτώθηκαν στα βορειοηπειρωτικά βουνά, ως συνεχιστές των ένδοξων προγόνων μας, να παραλαμβάνουν τη σκυτάλη της θυσίας. Απ’ τον Κυναίγειρο, τους Σαλαμινομάχους και τους 300 των Θερμοπυλών μέχρι τον τελευταίο αυτοκράτορα που όρθιος στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού απαντούσε στον σουλτάνο «Τό δέ τήν πόλιν σοι δούνε…». Από το αγκυλωμένο χέρι του Νικηταρά ως τους μαυροφορεμένους Πόντιους. Ύστερα, είδαμε τους ήρωες του ΄40 να παραδίνουν τη σκυτάλη στα κατηχητόπουλα της ΕΟΚΑ και στους σύγχρονους θυσιασμένους Ισαάκ, Σολωμού, Γκούμα, Κατσίφα…
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν γιορτάζουν σήμερα. Αυτοί, που μολύνουν τα μυαλά και τις καρδιές της νεολαίας μας με ανθελληνικές αρλούμπες. Αυτοί, που θα ψάχνουν να βρουν υπολεπτομέρειες της Ιστορίας, για να ντραπούμε. Αυτοί, που θα ψάχνουν να βρουν αν οι Έλληνες προέβησαν σε σφαγές. Αυτοί, που θα ψάχνουν να αποδείξουν ότι οι εθνικοί πόλεμοι ήταν ταξικοί και θα αποφεύγουν να γιορτάσουμε όλοι μαζί, γιατί το «εμείς» δεν τους αντιπροσωπεύει.
Γι’ αυτούς υπάρχει τιμωρία και είναι βαριά. Είναι καταδικασμένοι να μην αγαπήσουν ποτέ την πατρίδα τους, οπότε και τον λαό της, τους συνανθρώπους τους. Είναι καταδικασμένοι να ζουν στη μιζέρια τους, σκοτισμένοι από σάπια, μηδενιστικά ιδεολογήματα και κατά βάθος να ζηλεύουν όσους έχουν ως πρόταγμα ζωής, την ελληνοορθοδοξία.
Στην μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού, Έλληνας ήταν ο ελεύθερος άνθρωπος. Στο «Ημερολόγιο Κατοχής», ο Π.Κανελλόπουλος έγραφε: «Έλληνας θα πει να είσαι αρνητής της σκλαβιάς».
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΄40!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
ΠΑΝΤΑ ΛΕΥΤΕΡΟΙ!
